Sufferrosuppressive drug

เมื่อวานซืนพี่เจย์ (นักศึกษาป.โท หลักสูตรจิตตปัญญาศึกษาฯ) โพล่งถามขึ้นมาตอนนั่งรถระหว่างเดินทางไปอาศรมวงศ์สนิทว่า

"ถ้ามียาที่ช่วยทำให้ไม่ทุกข์เลย จะทำยังไงกับมัน?"

วันนี้ก็จะใช้โอกาสนี้ แบ่งปันคำตอบของผมให้ได้ฟังกัน

แว้บแรกเลย ("แว้บ" ใช้ตัวสะกดเป็น ว. แหวน ซึ่งเป็นอักษรต่ำ ผันเสียงตรีใช้ไม้โทนะนุ้ก :p)

กินเอง!

ก็จะได้ไม่ทุกข์ไง แล้วจะมีความสุข

แล้วก็ตามมาด้วยความคิดว่า

เอ...ถ้าไม่รู้จักทุกข์ แล้วจะรู้จักความสุขได้ไง?

ความทุกข์ก็ไม่ได้แย่เสมอไปนี่เนาะ

ก็เลยเปลี่ยนใจเป็นว่า ไม่กินแล้ว

แล้วจะเอาไปให้คนอื่นแทน...

แล้วใครดีล่ะ?

ให้คนทั่วๆ ไปที่ยังมีโอกาสในการทำตัวทำใจให้ไม่ทุกข์ไปกับความทุกข์

ก็แลดูจะไปตัดโอกาสการเรียนรู้ของคนนั้นไปหน่อย

ก็เลยคิดถึงคนที่มีความทุกข์ แต่มีเวลาเหลือน้อยเต็มที

คนที่ป่วยเป็นโรคระยะสุดท้าย หรือกำลังทุกข์ทรมานกับบางสิ่งในชีวิตในระยะสุดท้ายของชีวิต

แม้จะดูเป็นทางลัด แต่อย่างน้อยก็ได้จากชีวิตนี้ไปด้วยความสุข...น่าจะดีกว่าจากไปพร้อมกับความทุกข์ล่ะน่า

ก็...ก็ได้เป็นคำตอบสุดท้ายสำหรับการใช้งานยาตัวนี้ของผม

ของคนอื่นล่ะ?

Halley

7 มีนาคม 2552, 21.41 น.

101/30, Lumpini Place Rama III - Charoenkrung